Mijn oudtante zag ik misschien niet zo heel vaak, maar ze had een bijzonder plekje in mijn hart. Misschien omdat we dezelfde naam hebben, maar waarschijnlijk vooral door haar vriendelijke, belangstellende natuur. We hielden ook allebei enorm van de kleur blauw.
Toen ze overleed wist ik twee dingen zeker. Dat ik nog één keer een boeket voor haar wilde maken. Ten tweede dat het beeld dat ik eerder die week in mijn hoofd had dus een herdenkingsstuk zou worden. Het duinlandschap paste goed, want in de laatste jaren was een bezoekje aan het strand synoniem geworden voor een bezoekje aan mijn oudtante. Het houten hekwerk lijkt mij de weg naar het pad over de duinen te versperren. Het voelde als een weergave van Mattijn Buwalda’s lied Nog één rivier. Ik mag naar de oever van de rivier, maar nog niet naar de overkant, ik zal me omkeren en nog langer in hier blijven. Alleen dan in de vorm van een duinlandschap…